BreathtakingI maakt deel uit van een reeks schilderijen waarinbelemmeringen op enigerlei wijze een centrale plaats innemen. Deze kunnen externe oorzaken hebben of van binnenuitkomen, veroorzaakt worden door lichamelijke tekortkomingen of door eigen emoties, wensen en verlangens. Het menselijktekort is één van de hoofdthema’s in mijn werk. Aansluitendbij expressionistische tradities in de schilderkunst en recenteinzichten in de psychologie van de persoonlijkheid wordenmet directe maar poëtische zachtheid het niet-kunnen, niet-mogen, niet-willen of niet-durven van mensen ontmaskerd.Het schilderij Breathtaking I wil in herkenbare vormen demenselijke problematiek van de dwaaltocht in het complexelabyrint van de eigen persoonlijkheid tonen. Het woord‘persoonlijkheid’ is afgeleid van ‘persona’, Latijns voor‘masker’. In het theater worden op het toneel maskers gebruikt om de identiteit van de speler zeker te stellen. In het dagelijkse leven weerspiegelen ze echter niet zelden een onzekereidentiteit en verbergen ze innerlijke polariteiten,verdedigingsmuren en angsten. Onzekerheid over de eigenidentiteit roept soms een alter ego in het leven, een deel van de persoonlijkheid, dat duidelijk contrasteert met de regulierepersoonlijkheid. Ik verbeeldt in Breathtaking I deproblematische relatie tussen een poppenspeler en zijnmasker, zijn alter ego, in de vorm van een pop. In literatuur en film wordt de pop vaak gezien als een creatie om persoonlijke demonen onder controle te houden. Dit schilderij sluit aan bijdie traditie en weerspiegelt de complexe, bizarre connectietussen poppenspeler/buikspreker en pop, tussen schepper enschepsel. Wanneer het alter ego als personificatie van hetonbewuste een bedreigend karakter krijgt en de mens in eenverstikkende houdgreep houdt, moeten de rollen omgedraaid. Wat niet naar buiten mag, moet binnen gehouden worden. De tragedie is dat met het onschadelijk maken van een schaduw-zelf, ook het zicht op het eigen ik ontnomen wordt.Breathtaking I gaat over de soms adembenemende confrontatie tussende verschillende kanten van de eigen identiteit, over het weerhouden van het Andere Zelf, over niet-kunnen, niet-mogen, niet-willen of niet-durven. Het schilderij heeft, zoalsde meeste van mijn schilderijen een open karakter dat vragen openhoudt. Is de afgebeelde belemmering noodgedwongenzelfbescherming, een verbeelding van geslaagde ego-beschermende verdedigingsmechanismen, of een agressievemanifestatie van oerdriften? De keuzen zijn nietvanzelfsprekend. Welke interpretatie gekozen wordt is inbelangrijke mate afhankelijk van de emotionele beroering van de kijker.Silencing The Mind maakt deel uit van een serie schilderijenwaarin belemmering op enigerlei wijze een centrale plaatsinneemt. Belemmeringen kunnen externe oorzaken hebben of van binnenuit komen, door lichamelijke tekortkomingen ofeigen emoties, wensen en verlangens. Menselijkemogelijkheden en tekorten zijn hoofdthema’s in mijn werk.Aansluitend bij expressionistische tradities in de schilderkunst en recente inzichten in de psychologie van de persoonlijkheid worden met directe maar poëtische zachtheid het niet-kunnen, niet-mogen, niet-willen of niet-durven van mensenontmaskerd. Het schilderij Silencing the Mind wil in herkenbare vormen de menselijke problematiek van de dwaaltocht in hetcomplexe labyrint van de eigen persoonlijkheid tonen. Hetwoord ‘persoonlijkheid’ is afgeleid van ‘persona’, Latijns voor ‘masker’. In het theater worden op het toneel maskers gebruikt om de identiteit van de speler zeker te stellen. In het dagelijkse leven weerspiegelen ze echter niet zelden een onzekereidentiteit en verbergen ze innerlijke polariteiten,verdedigingsmuren en angsten. Onzekerheid over de eigenidentiteit roept soms een alter ego in het leven, een deel van de persoonlijkheid dat contrasteert met de regulierepersoonlijkheid. Het toont een ander gezicht. Ik plaats het alter ego in Silencing The Mind in de relatie tussen een poppenspeler en zijn pop. Door anderen worden weonszelf, al moeten we daarvoor soms zelf de ander maken. De dummy is een manier om de persoonlijke demonen ondercontrole te houden. Silencing The Mind verbeeldt de complexe, bizarre connectie tussen de buikspreker en pop, schepper enschepsel, zelf en schaduw-zelf. Niet langer krijgt de pop hierde vrije teugel om het onzegbare te zeggen, maar dient zijbeteugeld te worden. Wat niet mag klinken, moet gesmoord.De tragedie is dat de pop de mond snoeren ook de buikspreker monddood maakt. Silencing The Mind gaat over de self-handicapping strategie waartoe mensen denken gedwongen tezijn om zich te kunnen handhaven. Het schilderij heeft eenopen karakter dat vragen openhoudt. Is de afgebeeldebelemmering betreurde zelfbescherming, overwinning ofnederlaag? Moet men compassie hebben met de tot zwijgengedoemde speler of met de het zwijgen opgelegde pop? Wie is er bang? En waarvoor? De keuzen zijn niet vanzelfsprekend.Welke interpretatie gekozen wordt is in belangrijke mateafhankelijk van het ego of alter ego van de kijker.